MIQUETAS DE L'ALMA. POEMAS DE ROSARIO USTARIZ, POR CHUSE INAZIO NABARRO

Chiquet omenache á Rosario Ustáriz, poetisa en aragonés cheso, fenexita á fins d’agosto de 2009, chusto bels días antis de que acucutase setiembre.

O libro, editato en 2006 con muito ficazio e muita fachenda per Gara d’Edizions (contién fotos biellas e un buen manullo d’ilustrazions muito politas feitas de propio per Juan Latorre e Roberto de L’Hotellerie), replega las obras completas de Rosario Ustáriz. As obras completas… u cuasi completas. Ya que a propia autora nunzió lo mesmo día en que se fazió a presentazión publica de o bolumen en Echo (en lo Pallar d’Agostín, una tardada d’abiento d’ixa mesma añada de 2006) que ya en teneba nuebas composizions. O libro tien bellas 320 planas. S’ubre con dos prelogos u portetas muito enzertatos e oportunos. La un ye de Luis Gutiérrez Larripa (alcalde u churato gran de a billa de a Bal d’Echo) e l’atro, de José Mª Enguita (de a Unibersidá de Zaragoza). A obra se zarra con un endize de bocables e esprisions chesas (de siete planas), un chiquet cabo d’agradeximientos e un atro endize, en iste caso lo que arringlera os tetulos de toz os poemas e os atros testos.
Rosario Ustáriz naxió en Echo en 1927, filla de pai cheso (de Casa Chanmarraco) e mai de luenga castellana. Iste feito chustifica, á lo menos en parti, a suya particularidá lingüistica. Rosario no soleba fablar lo cheso en publico, pero, sin dembargo, escribiba en un aragonés cheso de os más puros e chenuinos que conoxco. Rosario Ustáriz ye una escritora más bien tardana. Ye ísta una atra de as misteriosas escontradizions de a nuestra autora. Rosario naxe, como plegamos de dizir, en 1927 (en a mesma añada de l’omenache á Góngora, en a mesma calendata que da nombre á la chenerazión de os poetas de o 27 á la que pertenexe o suyo almirato Federico García Lorca) e, sin dembargo, no aparex en a eszena de a literatura en aragonés dica l’añada 1982. E lo fa chustamén con uno de os suyos testos más zelebres e zelebratos, o luengo poema tetulato Remerando a Pedro que se’n fue chugando, con o que ganó l’Onso de Oro en o I Premio Literario “Val d’Echo” que en ixas embueltas empentaban de conchunta o Conzello d’Echo e o Consello d’a Fabla Aragonesa. Remerando a Pedro… aparex, como una purna d’ixas que pretan fuego á os rastullos de l’agüerro, cuan l’autora tien, si fa u no fa, zincuanta e zinco añadas e, á partir d’ixe inte, a suya inspirazión –o suyo zelebro e as suyas mans– no dixoron de chenerar obras, una dezaga d’atra, dica prauticamén a fin de os suyos días. A suya poesía ye como a ortalizia tardana. Espezialmén deliziosa. Ye íste o suyo primer –que no primerenco- poema un testo emblematico que, inspirato en a muerte trachica e á desatiempo d’un zagalón de a bal que bi yera chugando con os suyos amiguez á cazatas.................................................................

Continuar leyendo en: Asociación Aragonesa de Escritores

Fuente: www.aaescritores.com

No hay comentarios:

Publicar un comentario