“CHARRAR Y CALLAR”

Ixas yeran as primeras parolas que remero d’o mio lolo, en istas que se’n meteba o suyo gambeto de pana y se’n ficaba aquella guaina negra qu’en milentas vegadas viyé.

Yeran, alto u baixo, as seis d’a maitinada d’un dominche de mayo, esbatullau y galvanizo me’n metié l’albornoz, quan torné a sentir de nuevas:

- Jaimer t’ aguardo en o terrau, no dispiertes a ra uela.-

Asinas que salié d’a cambra y esnavesé o comedor, an encara ixe lenyo resistiva en o fundo d’o fogaril de tosca royiza.

Una imachen perent, o mio primer amaneixer, remero o terrau acaramullau de cheranios royos, ta’l fond se mesturaban as dembas doradas con aquella color d’albada, ni roya ni azulenca, ni narancha ni tampó no amarillenca, una estampa ta nunca no ixuplidar. Como tampó no ixublidaré ixa oloreta a primavera, olor defícil de pariar, pero contimparable en l’esmo mio.

- Mocé asienta-te aquí con yo en a cadiera. Isto se ditz l’albada, totz ros diyas me dispierto ta vier-la, le doy el buen diya, le digo o polida que ye y le canto unas letras en voz baixeta.-

Dimpués de meya horeta de charrada, enarcau por o surtiu, torné ent’o leito, con capazos de retratos en os uellos y sin suenio, aguardando de tornar a vivir aquella scena en milenta vegadas. Tan y mientres me i recloxaba de nuevas, sentié o rudio d’o tractor aturau en o corral y cómo se perdeba leixos por o camin d’o CheseMuro dreito cara la era.

Con aquellas parolas, qu’en ixe inte encara no’n entendeba guaire y d’ixa traza prencipió a alacetar-se a pacha.....

Ta continar leyendo punchar asti

Fuente: www.rondasomontano.com

No hay comentarios:

Publicar un comentario